Ślub i Epilog

Dodatek do opowiadania „Ślub Draco i Hermiony”

Nadszedł ten dzień, na który czeka prawie każda kobieta. Małe dziewczynki marzą o przystojnym księciu na białym koniu. Tak samo było z Hermioną Granger, która w tym momencie stała przed lustrem w długiej do ziemi, białej sukni i szpilkach tego samego koloru. Miała subtelny makijaż, a loki delikatnie opadały na jej plecy. Za kilkanaście minut miała stać się panią Mafloy. Koło niej krzątały się Ginny, Parvati i Pansy, która miała już dość duży brzuszek. W pewnym momencie ktoś zapukał do drzwi.

-Proszę! –powiedziała Hermiona.

-Przyszłam tylko powiedzieć, że za chwile zaczyna się ceremonia. –rzekła z uśmiechem mama Hermiony.

-Dziękuję. Mam prośbę, idźcie już na dół. Chciałabym jeszcze chwilkę pomyśleć i zaraz zejdę. –poprosiła panna młoda.

-Jasne. –odparły trzy kobiety i po kilku sekundach Miona była sama w pokoju.

Powoli podeszła do okna i wyjrzała na ogród. Goście zajmowali swoje miejsca. W tłumie szukała tego jedynego mężczyzny, za którego miała wyjść. Stał tam i rozmawiał z Blaise’m i Harry’m. Uśmiechnęła się gdy ich spojrzenia się spotkały. Popatrzyła na zegarek. Zostało jeszcze osiem minut do ceremonii. Hermiona ze stresem założyła diadem, do którego przyczepiony był welon i wzięła białe róże. Ostatnie, szybkie spojrzenie w lustro. Kilka chwil później była w salonie gdzie czekał już pan Granger.

-Gotowa? Jeszcze możesz się wycofać. –powiedział konspiracyjnie, próbując rozluźnić swoją córkę.

-Jestem gotowa. –odparła z uśmiechem.

-No to idziemy.

Po tych słowach jak na zawołanie rozległ się marsz weselny. Panna młoda chwyciła pod rękę swojego tatę i oboje ruszyli do ogrodu. Nagle, jakby  z nikąd, przed nimi pojawiła się Maddison sypiąc kwiatki. Hermiona patrzyła przed siebie, a gdy jej wzrok spotkał się ze wzrokiem Draco, od razu się uśmiechnęła i rozluźniła. Nawet nie zorientowała się kiedy stanęła naprzeciwko blondyna. Ceremonia zaczęła się na dobre. Już nie było odwrotu, a i o takowym nie myślała.

~~~~***~~~~

Była godzina osiemnasta. Goście weselni bawili się wyśmienicie. Hermiona nadal w białej sukni i wysokich butach siedziała na ławeczce przy wodnym oczku wsłuchując się w muzykę, grającą w domu. Miała zamknięte oczy i była tak zamyślona, że nie usłyszała jak ktoś do niej podchodzi. Wzdrygnęła się gdy poczuła czyjeś ręce na swojej tali.

-To ty skarbie. –uśmiechnęła się promiennie.

-Spodziewałaś się kogoś innego? –zapytał składając pocałunek na jej ustach.

-Chyba nie. Wiesz, że bardzo cię kocham? –wyszeptała.

-Wiem. Ty też wiedz, że ja cie także kocham.

W tym momencie do ich uszu dotarła spokojna muzyka. Draco chwycił swoją żonę za rękę i delikatnym ruchem zmusił by wstała. Objął ją w talii i przysuną do siebie. Po chwili kołysali się w rytm piosenki.

-Nawet nie wiesz ile na to czekałem. –wyszeptał.

-Na to żeby zatańczyć ze mną? –zapytała z uśmiechem.

-Przecież już z tobą tańczyłem. Czekałem, aż zostaniesz panią Malfoy. Aż zostaniemy rodziną. Maddison, ty 

i ja. –powiedział patrząc w jej oczy.

-A tak pro po rodziny. Madd już zakomunikowała, że chce braciszka. Musisz się teraz postarać kochanie. Nie możesz zawieść swojej księżniczki.

-No pewnie, że nie. Ani jej, ani ciebie. Nigdy już was nie zawiodę. Obiecuję. –wyszeptał w jej usta.

Gdy piosenka się skończyła wrócili razem do środka trzymając się za ręce. Wesele trwało do rana. Wszyscy goście cały czas składali nowożeńcom życzenia. Draco i Hermiona po nocy poślubnej, zostawiając Maddison pod opieką państwa Granger, wyjechali na miesiąc miodowy do Paryża. Wszystko było idealnie. Po tych wszystkich udrękach które ich nękały, mogli wreszcie odpocząć w swoich ramionach.

Epilog

-… Pół roku po oświadczynach wzięliśmy ślub –powiedział czterdziestoletni blondyn.

-Ale super –odparł trzynastoletni Scorpius.

-Ekstra –przytaknęła osiemnastoletnia Maddison.

-Można powiedzieć, że przeszliście z nienawiści na miłość –dodał nastoletni brunet.

-Bo tak na dobrą sprawę było synu –uśmiechnął się Draco –No, ale dość na dzisiaj. Jest ładna pogoda. 

Idźcie na dwór.

-Niech będzie.–rozległy się dwa głosy.

Malfoy z wesołym grymasem na twarzy wszedł do kuchni, gdzie przy wysepce siedziała jego żona. Po cichu podszedł do niej i odsłaniając jej włosy złożył pocałunek na jej szyi. Brunetka odwróciła się do niego przodem i lekko się uśmiechnęła.

-I jak zareagowali? –zapytała.

-Byli zachwyceni. W końcu kto by nie był?

-A ty skromny jak zawsze –zaśmiała się kobieta.

-Mówiłem już kiedyś, że cie kocham?

-Hmm… Jakieś kilkadziesiąt razy.

-Więc powiem po raz kolejny. Kocham cię Hermiono Malfoy.

Więc jeżeli człowiek chce to potrafi. Dwójka ludzi tak bardzo odmiennych, nienawidzących się potrafiła się pogodzić, a nawet… zakochać w sobie. Bo tak to już jest. Od miłości do nienawiści jeden krok…

~~KONIEC~~

 Przepraszam, że zdjęcie ale nigdzie nie mogę tego znaleźć tak w internecie by dodać link. :(

Dodałam ślub do epilogu, bo uznałam, że tak będzie lepiej. Piszcie co sądzicie na jego temat :D

Rozdział 24

"Gdy zdarzy się coś, na co wszyscy czekali"

Minął tydzień. Pansy wróciła z Blaisem do swojego domu, a Hermiona i Maddison wróciły do swojego mieszkania. Plan dnia panny Granger zrobił się bardzo napięty. Rano odwoziła Maddison do swoich rodziców, potem szła do pracy, następnie deportowała się świętego Munga gdzie potrafiła siedzieć nawet do kilku godzin, a wieczorem odbierała Madd. Było jej bardzo ciężko. Dzisiaj był piątek. Siedziała właśnie przy łóżku blondyna, trzymając jego dłoń, gdy do sali wszedł magomedyk.

-Powinna pani jechać do domu. Chyba mało pani sypia –powiedział patrząc na nią z troską i współczuciem.

-Muszę przy nim być –odparła.

-Wie pani, że będzie pani pierwszą osobą, która dowie się o stanie pana Malfoy’a.

-Pan Smorthe ma rację, Hermiono. Musisz jechać do domu –zabrzmiał męski głos.

-Blaise, Pansy. Co wy tu robicie? Nie powinniście być w pracy? –zapytała Granger.

-Znowu źle się poczułam. Właśnie wracamy od uzdrowiciela.

-I czego się dowiedziałaś? To coś poważnego?

-Jestem w ciąży –uśmiechnęła się blado pani Zabini.

-To dlaczego jesteś taka markotna? Gratulacje –Hermiona podeszła do małżeństwa i przytuliła ich.

-Bo to chyba nie najlepszy moment –Pansy kiwnęła głową w stronę Draco –Ale my przyszliśmy tu w jeszcze jednej sprawie. Ja w tym momencie zabieram cię do domu, a Blaise cie zmienia.

-Ale…

-Żadne ale. Deportujemy się po Maddison, a potem do ciebie. Dochodzi właśnie… Pół do siódmej. Chodź –chwyciła przyjaciółkę za rękę i pociągnęła w stronę drzwi w międzyczasie zaklęciem przywołując jej torebkę.

Szybko pokonywały kolejne korytarze w końcu docierając do wyjścia. Gdy znalazły się na ulicy znalazły jakąś opuszczoną alejkę i deportowały się przed dom państwa Granger. Kilka minut potem, tym razem w trójkę teleportowały się przed same drzwi mieszkania Madd i Miony. Kiedy weszły do środka, Pansy kazała Hermionie wziąć prysznic, a sama zajęła się Maddison. Dwie godziny później obie Granger były pogrążone we śnie. Pani Zabini znalazła kawałek pergaminu, pióro i kałamarz i nakreśliła krótką wiadomość, a potem wyszła.

Spędź z Maddison więcej czasu.
Pansy

~~~~***~~~~

-Mamusiu. Mamusiu, wstawaj –szeptała Maddison do ucha Hermiony.

-Już kochanie. Już wstaję –rzekła zaspana Hermiona.

-A tatuś nas dzisiaj odwiedzi? –zapytała wesoło blondyneczka.

Po tych słowach brunetka rozbudziła się całkowicie. Usiadła na łóżku i z pod pół przymrużonych powiek popatrzyła na swoją córkę.

-Skarbie, tata jest teraz chory. Leży w szpitalu.

-A dlaczego jest w szpitalu?

-Musi… Tatuś musi sobie troszkę pospać.

-A możemy go odwiedzić?

-Zobaczymy, dobrze?

-Dobrze. Głodna jestem. Co na śniadanie?

-Chodź, zobaczymy co dobrego mamy w szafkach.

Obie poszły do kuchni i dwadzieścia minut później jadły tosty z dżemem, które popijały herbatą.

~~~~***~~~~

Po południu ubrane wyszły na miasto. Odwiedziły Potter’ów i państwa Zabini. O czwartej wstąpiły do restauracji na obiad, a czterdzieści minut później zmierzały w stronę świętego Munga. Hermiona długo myślała co ma zrobić i w końcu podjęła decyzję. Stanęły przed wystawą zamkniętej hurtowni i, gdy Hermiona podała powód przybycia, weszły do białej sali pełnej ludzi. Nawet nie pytając w recepcji ruszyły korytarzami w stronę trzeciego piętra. Gdy weszły do sali przed nimi pojawił się jakiś młody magomedyk.

-Przepraszam, ale dzieciom…

-My tylko na chwilę. Proszę. To jego córka –poprosiła Hermiona.

-No dobrze, ale tylko chwila –uśmiechnął się patrząc na nie współczująco po czym wyszedł.

-Możesz podejść do taty, kochanie –rzekła  brunetka zachęcając córkę wzrokiem.

Maddison niepewnie podeszła do łóżka i chwyciła ojca za rękę. Przybliżyła się do jego ucha najbliżej jak tylko mogła.

-Cześć tatusiu. Mama powiedziała, że musisz odpoczywać. Przyszłam tylko na chwilkę. Pan uzdrowiciel pozwolił nam zostać tylko kilka minut. Bardzo bym chciała się z tobą troszkę pobawić. Poproszę mamusię, żebyśmy jeszcze tu przyszły. Odpoczywaj tatusiu –wyszeptała blondynka.

Hermiona ze łzami w oczach wpatrywała się w małe rączki jej córeczki obejmujące dużo większą dłoń Dracona. Słyszała każde słowo, które Maddison wypowiedziała. Niestety nie mogła dłużej o tym rozmyślać. Uśmiechnęła się pogodnie i powiedziała:

-Chodź skarbie. Przyjdziemy tutaj jeszcze.

-Dobrze.

Z lekkimi uśmiechami na twarzach udały się do wyjścia, a następnie deportowały do ich mieszkania.

~~~~***~~~~

Przez kilka następny tydzień nie wydarzyło się nic poważnego. Hermiona rano odprowadzała córkę do rodziców, po pracy wpadała na pół godzinki do Munga, a następnie odbierała Madd. Zdarzyło się też dwa razy, że razem z blondyneczkę odwiedziły Malfoy’a. To były krótkie wizyty, ale Miona wiedziała, że Maddison cieszy się gdy widzi swojego tatę. Dzisiaj znowu była sobota. Brunetka właśnie czytała książkę gdy dziewczynka usiadła koło niej.

-Mamo?

-O co chodzi Madd? –zapytała starsza Granger, odkładając lekturę na bok.

-Możemy odwiedzić dzisiaj tatę? Proszę.

-Dobrze, ale idź załóż sweterek bo na dworze jest bardzo zimno.

Malutka szeroko się uśmiechnęła i od razu pobiegła do swojego pokoju. Kilka chwil później obie ubrane w ciepłe kurtki i szaliki wyszły z domu. Teleportowały się do obskurnej uliczki, by potem  dostać się do wejścia św. Munga. Maddison była tak podekscytowana, że nawet nie zauważyła kiedy znalazły się w sali Malfoy’a. Od razu podbiegła do łóżka i wyciągnęła z kurtki coś wielkości jej rączki.

-To dla ciebie tatusiu. Dość spania. Miałeś się ze mną pobawić –powiedziała wkładając to „coś” w dłoń mężczyzny.

Hermiona podeszła do swojej córki i popatrzyła co też ta mała spryciula przemyciła. Okazało się, że to była muszelka. Co więcej to była jedna z tych trzech, które nazbierała z Pansy na plaży. Nagle stało się coś niesamowitego.

-Masz rację Madd. Dość spania –usłyszały mocno zachrypnięty głos.

-Maddison, zaczekaj tu. Muszę pójść po uzdrowiciela –rzekła Hermiona i wybiegła na korytarz.

Miała tyle szczęścia, że był to magomedyk prowadzący Draco. Szybko podbiegła do niego i w uśmiechu powiedziała:

-Panie Smorthe. Draco… On się wybudza.

Bez zbędnych pytań oboje ruszyli do sali. Blondyn patrzył na Maddison trzymając jej małą rączkę i beżową muszelkę.

-Witamy wśród żywych panie Malfoy –uśmiechnął się szeroko uzdrowiciel.

-Pana również miło widzieć, panie ordynatorze.

-Nieźle nas pan wystraszył.

-Wtedy gdy tu trafiłem, czy przed chwilą? –w stalowo niebieskich oczach błysnęła iskierka.

-Nawet tak nie żartuj. Ja tu od zmysłów odchodziłam. Nigdy więcej, powtarzam NIGDY więcej masz tak nie robić. Zrozumiałeś? –spytała Hermiona podchodząc do niego.

-Obiecuję, jeśli ty mi coś obiecasz. Wyjdź za mnie. Zostań moją żoną Hermiono –powiedział mocniejszym głosem wyciągając wolną rękę w jej stronę.

-Zawsze i wszędzie wariacie –ścisnęła jego dłoń z uśmiechem.

~~~~***~~~~

Kilka godzin później już wszyscy wiedzieli, że Draco Malfoy po prawie trzech tygodniach wybudził się ze śpiączki. Niestety posiedzieli zaledwie dwadzieścia minut ze względu na ciszę nocną i pouczenie mana Smorthe, że pacjent potrzebuje teraz spokoju. Pięć dni później na prośbę Draco, Hermiona i Maddison przeprowadziły się do jego domu, a swoje mieszkanie sprzedały. W niedzielę popołudniu blondyn został wypisany ze szpitala co przyjął z wielką ulgą.

-Hermiona! Przecież dam rade sam –powiedział z miną obrażonego dziecka gdy wychodził po schodach.

-Dobrze. Proszę bardzo panie-ja-sam –odparła ze śmiechem puszczając go.

Blondyn z podniesioną głową chwycił się barierki i dumnie pokonał wszystkie stopnie. Blondynka i brunetka zaczęły bić brawo. Malfoy teatralnie lekko skłonił głowę, a potem z uśmiechem rzekł:

-Chodźcie, idziemy do środka.

-Niespodzianka! –usłyszeli, gdy tylko przekroczyli próg drzwi.

Draco stał zdziwiony tym powitaniem, a Hermiona i Maddison się do niego przytuliły.

-Witaj w domu –powiedziała przyszła pani Malfoy.

_________________________________________________________________________________

Rozdział trochę krótszy, ale mam nadzieję, że Wam się podobał. Przed nami jeszcze tylko epilog.

Sowia poczta :3

Troszkę informacji miśki moje :*
1) Niestety zbliżamy się do końca opowiadania "Od nienawiści do miłości jeden krok". W najbliższym czasie pojawi się rozdział 24, a później epilog.
2) W grudniu, pojawią się 2 miniaturki.
3) Dla tych którzy lubią moje opowiadanie mam dobrą wiadomość, mianowicie pojawi się prolog nowego opowiadania "Dzięki Tobie, wiem co to miłość", który opublikuję w grudniu lub styczniu.
4) Oczywiście jeżeli macie jakieś pytania to proszę piszcie pod tym postem lub w zakładce "O autorce".
5) Jeszcze jedno. Żeby nie było, że wykorzystuję czyjeś projekty z faslook'a. To są tylko i wyłącznie moje projekty.
To chyba na tyle. O ewentualnych zmianach będę Was na bieżąco informować. A na razie -Dobranoc :*

Rozdział 23

"Los lubi płatać nam figle"

-Hermiona! Pomóc Ci? – zapytała z uśmiechem pani Zabini wchodząc do kuchni.

-Ni… Ehh… Nie, ale powinnaś to przeczytać – odparła podając przyjaciółce korespondencję.

Gdy Pansy przeczytała list potrzebowała chwili by przyswoić jego treść.

-O Merlinie… -wyrwało jej się.

-Też tak sądzę – odparła Miona.

Nagle pani Zabini zrobiła się strasznie blada, a po chwili już leciała w stronę łazienki. Zaniepokojona Hermiona pobiegła za nią. Maddison zainteresowana tym co się dzieje ruszyła za swoją mamą. Brunetka odwróciła się do córki i z bladym uśmiechem, zatrzymała ją.

-Kochanie, wróć proszę do salonu – powiedziała łagodnie.

-A co się stało cioci? –zapytała ze zlęknioną miną.

-Ciocia trochę źle się poczuła. Ja pójdę sprawdzić jak się czuje, a ty leć się bawić dalej. Zaraz tam przyjdziemy.

Blondynka niepewnie się odwróciła i wróciła do zabawy. Hermiona poszła do łazienki. Gdy do niej weszła, zobaczyła swoją przyjaciółkę opierającą się o ścianę koło muszli klozetowej. Kucnęła koło niej i położyła jej rękę na ramieniu.

-Jak się czujesz? –zapytała ostrożnie Miona.

-Już lepiej. Zwymiotowałam. Poczekaj muszę umyć zęby – powiedziała Pansy powoli wstając z podłogi.

Kilka minut później obie szły w kierunku pokoju Pansy. Gdy już do niego dotarły, była Ślizgonka położyła się na łóżku, a Hermiona zostawiając uchylone drzwi zeszła na dół do córki.

-Maddison, bądź proszę cichutko bo ciocia poszła się położyć.

-Dobrze, a co jej się stało? –spytała Madd.

-Ciocię boli troszkę główka. Ale za niedługo będzie się czuła lepiej. Idę dokończyć śniadanie. Chcesz mi pomóc?

-Tak – ucieszyła się i w podskokach poszła za mamą.

~~~~****~~~~

Właśnie dochodziła godzina pierwsza po południu gdy Hermiona weszła do pokoju Pansy. Ostrożnie podeszła do łóżka przyjaciółki i delikatnie potrząsnęła jej ramieniem. Po chwili oczy Zabini otworzyły się.

-Jak się czujesz? –zapytała Miona z lekkim uśmiechem.

-Już lepiej, ale jestem trochę głodna.

-Nie dziwię się. Nie zjadłaś śniadania, a jest już prawie trzynasta. Chodź, usmażyłam mięso i ryż z warzywami.

-Daj mi chwilkę. Muszę iść do łazienki się troszkę ogarnąć – powiedziała z uśmiechem czarnowłosa.

-Dobrze.

Po tej wymianie zdań Hermiona zeszła na dół. Maddison już siedziała przy stole czekając na swoją mamę. Kilkanaście minut później całą trójką jadły obiad. Atmosfera przy stole była wesoła. Kobiety starały się nie okazywać przed Madd stresu i smutku spowodowanego krótkim listem Pottera. Po posiłku posprzątały razem. Potem blondynka wróciła do salonu z zamiarem obejrzenia jakiejś bajki. Pansy i Hermiona zdecydowały, że muszą porozmawiać na temat tamtej, krótkiej korespondencji. Usiadły więc przy stole w kuchni.

-Jak myślisz co oni kombinują? –zapytała Pans.

-Nie wiem, ale ufam Harry’emu i mam nadzieję, że nie wpadł na jakiś głupi pomysł.

-Jeżeli ten plan wymyślili całą trójką, to nie chcę wiedzieć co z tego wyszło – po tych słowach Pansy złapała się za głowę i nieznacznie skrzywiła.

-Co się dzieje? –spytała z troską była Gryfonka.

-Nic. Po prostu zakręciło mi się w głowie. Powiedz mi lepiej… Myślałaś co będzie jak to wszystko się skończy?

-Wszystko wróci do normy. Ja i Maddison wrócimy do siebie. Ja pójdę do pracy, a Madd za kilka lat do Hogwartu…

-Wiesz, że nie o to mi chodzi. Co będzie z wami?

-Nie rozumiem – skłamała brązowooka.

-Nie udawaj, Miona, że nie wiesz co mam na myśli. Co będzie z tobą i Draco?  -zniecierpliwiła się czarnowłosa.

-Będzie tak jak po tym gdy dowiedział się, że Madd to jego córka. A jak ma być?

-Widziałam was ostatnio w salonie. To było widać, że nadal coś do siebie czujecie. Nie udawaj, że tak nie jest.

-Proszę cię Pans, nie roztrząsajmy tego. Zobaczymy co będzie dalej.
Na tym zakończyła się ich rozmowa na temat panów.

~~~~****~~~~

Minęły trzy kolejne dni. Pansy miała codzienny, poranny maraton do łazienki. Miona bardzo martwiła się o nią. Miała nadzieję, że to nic groźnego. Hermiona siedziała właśnie w salonie, gdy do domu wróciły Madd i jej ciocia. Blondynka od razu po przekroczeniu progu pobiegła do swojej mamy.

-A ciocia i ja nazbierałyśmy kilka muszelek – powiedziała z uśmiechem wystawiając przed siebie ręce, na których rzeczywiście leżały trzy dość spore, beżowe muszelki, a potem dodała – Ciocia ma jeszcze trzy.

-Są piękne, ale zostaw je tutaj na stole i idź się rozebrać, a ja podam obiad bo na pewno jesteś głodna.

-Okey – zawołała i zostawiając muszelki pobiegła do przedpokoju.

-Dobrze się czujesz? –zapytała Miona wchodząc do kuchni, po której krzątała się Pansy.

-Tak. Tylko jestem głodna.

 -To usiądź, a ja nabiorę dla was jedzenie – powiedziała łagodnie, biorąc dwa talerze, które już po chwili były zapełnione jedzeniem.

Czas minął im w świetnych humorach. Wieczorem Hermiona pomogła Maddison się umyć, a potem Maddison poszła spać. Hermiona poszła do swojej sypialni i po przekroczeniu progu zamknęła drzwi. Podeszła do swojej szafy gdzie znajdowały się jej ciuchy i dwa pudełka. Wyciągnęła to czerwono srebrne i usiadła z nim na łóżku. Otworzyła wieczko i wyjęła pierwszą kartkę.

Przyjdź, opowiem Ci jak reszta świata przestaje dla mnie istnieć gdy jesteś obok mnie.

Odłożyła ją na bok i zaczęła oglądać album. Zdjęcia przedstawiały ją i Draco. Na niektórych byli razem, na niektórych osobno. Kilka było zrobione przez nich, a kilka przez ich przyjaciół. Na jej ustach mimowolnie pojawił się uśmiech, a po policzku spłynęła jedna samotna łza. Nagle dotarło do niej, że mogą się już nie spotkać. W tym momencie coś huknęło. Hermiona ciesząc się że rzuciła w pokoju Maddison zaklęcie wyciszające pobiegła na dół. Pansy czekała w przedpokoju.

-Co się dzieje? –zapytała Miona.

-Ktoś złamał bariery – odparła szybko Zabini.

Hermiona z wyciągniętą przed siebie różdżką wybiegła na podwórko. To co zobaczyła ucieszyło ją niezmiernie. Harry i Blaise kroczyli w jej stronę w międzyczasie rzucając zaklęcia ochronne. Trochę podrapani i poobijani, ale żywi i to się liczyło. Nagle do niej dotarło. 

-Gdzie Draco? – ledwo wydusiła z siebie te dwa słowa.

-Chodź Miona. Wszystko ci opowiemy – powiedział łagodnie Potter.

-Nie! Macie mi w tej chwili powiedzieć gdzie jest Draco! – odparła znacznie głośniej.

-Blaise idź do Pansy – brązowooki skinął głową i ruszył w stronę domu – Jest w Mungu. Jego stan jest ciężki.

-Merlinie. Proszę, nie… To… To nie może być prawda. Harry powiedz, że to nie prawda. Błagam cię.
Brunet nic nie powiedział tylko przytulił przyjaciółkę. Szlochała w jego ramię kilka minut nie zważając na temperaturę która była naprawdę niska. Po chwili Potter wziął ją na ręce i zaniósł do domu. Pansy i Blaise, którzy siedzieli na kanapie, od razu na widok tamtej dwójki wstali. Zielonooki posadził brunetkę na kanapie.

-Chcę do niego pojechać. Muszę być przy nim – powiedziała Miona po chwili.

-Ale… - zaczął Harry.

-Żadnych ale. Muszę do niego jechać – odparła dobitnie.

-To my zostaniemy z Maddison – rzekł Blaise.

-Poczekaj tu na mnie. Pójdę się tylko przebrać – po tych słowach Hermiona biegiem ruszyła na górę.

Gdy wpadła do pokoju rzuciła jedno spojrzenie na leżące na łóżku zdjęcia i uśmiechnęła się. Później szybko doskoczyła do szafy i wyciągnęła pierwsze z brzegu spodnie i bluzkę i z powrotem zbiegła na dół. Ubrała buty i płaszcz.

-Maddison śpi u siebie, a nie u mnie. Chodź Harry – rzuciła tylko i dosłownie wybiegła z domku.
Pobiegła w stronę ścieżki z kamiennych płyt. Potter dogonił ją w połowie drogi i teraz gdy oboje przekroczyli bariery deportowali się w jakąś obskurną uliczkę. Nawet nie zorientowali się kiedy kroczyli przerażająco białymi korytarzami magicznego szpitala. W pewnym momencie Harry zatrzymał się przed jedną z sal, do której drzwi były otwarte, a przez nie było widać pogrążonego we śnie, podpiętego do różnych urządzeń Draco. Był bardzo poobijany. Wokół klatki piersiowej miał owinięty dość gruby bandaż. Jego włosy były porozrzucane we wszystkie strony, a na twarzy i rękach było dużo siniaków i zadrapań.

-Merlinie – wyszeptała Miona wchodząc do Sali i siadając na krzesełku koło łóżka.

-Przepraszam państwa, ale pora odwiedzin minęła dw... –powiedział uzdrowiciel wchodząc do pomieszczenia.

-To jego żona. Dopiero się dowiedziała o jego stanie – rzekł szybko Potter.

-No dobrze, ale tylko chwilę – odparł i kontynuował swój obchód.

-Idę się czegoś dowiedzieć od magomedyków.

-Mhm… -mruknęła w odpowiedzi brunetka.

Delikatnie ujęła dłoń blondyna. Po jej policzku popłynęła jedna samotna łza, którą od razu starła. Siedziała przy jego łóżku myśląc. W końcu przyszedł Harry i powiedział, że muszą już iść. Niechętnie wstała i powoli wyszła za swoim przyjacielem. Kilka minut później deportowali się na ścieżkę niedaleko plaży.

-Dowiedziałeś się czegoś? –zapytała w pewnym momencie Hermiona.

-Malfoy był w ciężkim stanie. Zapadł w śpiączkę. Nie wiadomo ile ona potrwa, ale lepiej dla Maddison żeby na razie o tym nie wiedziała – rzekł Potter.

-Merlinie, za co? Przecież już raz to przeżywałam – brunetka rozpłakała się.

-Hej, Miona. Będzie dobrze zobaczysz – powiedział obejmując ją jedną ręką.

-Czekaj, a co z Ginny. Widziałeś się z nią?

-Tak, spokojnie.

-Na pewno jesteś zmęczony. Jedź do nich. Gin na sto procent się o ciebie martwi, a wiesz, że w jej stanie nie powinno tak być. No i jeszcze James. Musiała go okłamywać gdy pytał gdzie jest tata. No już. Deportuj się do nich. My sobie poradzimy.

-Masz rację. Widzimy się jutro. Idź się przespać Miona. Mnie potrzebują Gin, James i nasz dzidziuś, a ciebie potrzebują Maddison i Draco. Dobranoc – brunet cmoknął przyjaciółkę w policzek i deportował się do siebie.

Hermiona szybkim krokiem udała się do domku na skraju plaży i stwierdzając, że wszyscy poszli spać, ona też udała się na spoczynek.