Rozdział 17

Rozdział 17 „Teleportuj się z nią do Munga!”

Hejcia!

Dzisiaj kilka słów przed notką :3

1) Rozdział nie jest sprawdzany.

2) Jeżeli popełniłam jakieś błędy proszę o zwrócenie mi uwagi w komentarzu.

3) Ponieważ za niedługo są moje urodzinki postanowiłam

napisać dla Was miniaturkę :) Ukaże się ona 26 czerwca :D

Miłego czytania ^.^

CZYTAM=KOMENTUJĘ!

-Chyba Wam troszkę przeszkadzamy. –powiedziała nowoprzybyła kobieta powstrzymując się od wybuchnięcia śmiechem.

-N-nie… -wyjąkała zdezorientowana Miona –Usiądźcie w salonie. Ja pójdę się ubrać i zaraz przyjdę.

Po tych słowach z powrotem ruszyła do łazienki. Gdy tylko zamknęła za sobą drzwi usiadła na podłodze. „Merlinie jak to musiało wyglądać!” –pomyślała. Cicho westchnęła po czym pośpiesznie się ubrała. Wysuszyła włosy i nałożyła lekki makijaż. Jeszcze raz spojrzała w lustro oceniając swój wygląd na zadowalający. Weszła do salonu gdzie siedziała Ginny.

-Gdzie jest Maddison? –zapytała, stając koło kanapy.

-Poszła z Draco na lody… Powiedział, że w kuchni jest śniadanie dla Ciebie.

-Mhm… Napijesz się czegoś?

-Kawy, poproszę.

Obie kobiety ruszyły do kuchni. Ruda cały czas przenikliwie patrzyła na swoją przyjaciółkę, która próbowała to ignorować. W końcu nie wytrzymała.

-Gin nie patrz tak na mnie! –powiedziała spokojnie.

-No opowiadaj. Jak było? –zapytała Ginny nie zważając na poprzednią wypowiedź przyjaciółki.

-Było super. Pansy wyglądała ślicznie, Blaise koło niej też nie źle się prezentował. Uroczystość była piękna. Wszystko było dopięte na ostatni guzik…

-Wiesz, że nie o to mi chodzi. –zniecierpliwiła się Potter.

-Jeśli nie interesuje cię ślub to nie wiem o co może Ci chodzić. –Hermiona postanowiła grać na zwłokę.

-Dobrze wiesz Herm i nie uda…

-Jesteśmy! –zawołała od progu Maddison śmiejąc się głośno.

-Hermiono, możemy zamienić słówko? –zapytał Draco stając w drzwiach do kuchni.

-Jasne. Madd zostań z ciocią. Zaraz wracam. Gin Twoja kawa. –powiedziała Miona stawiając czarny płyn przed rudą po czym wyszła z blondynem do salonu.

-Na początek mówię od razu, że do niczego nie doszło. –wyszeptał blondyn tak by słyszała go tylko Granger.

-Do niczego? –upewniła się brunetka.

-Do niczego. A teraz przepraszam, ale już muszę lecieć. Do zobacznia. –pocałował ją w policzek po czym opuścił mieszkanie.

Lekko oszołomiona Hermiona ruszyła do kuchni.

-Draco już poszedł? –zdziwiła się ruda.

-Tak. Maddison, możesz się pobawić u siebie w pokoju, proszę? –zwróciła się do córki brunetka.

-Mhm… A zrobisz mi herbatkę?

-Tak, zaraz ci przyniosę.

Blondynka wybiegła z pomieszczenia, a pomiędzy kobietami nastała cisza. Hermiona przygotowując napój dla córki, cały czas czuła na sobie świdrujące spojrzenie przyjaciółki, ale skutecznie go ignorowała. Po niecałych dziesięciu minutach Hermiona mruknęła ciche: „Zaraz wracam” i zaniosła herbatę Maddison.

-No dobra bo dłużej nie wytrzymam, a muszę to z Ciebie wyciągnąć. –powiedziała zniecierpliwiona Ginny gdy Miona konsumowała podgrzane naleśniki –Gadaj czy do czegoś między Wami doszło.

-Nie. –odpowiedziała krótko Hermiona.

-CO!? W ogóle?

-Przecież Ci mówię, że do niczego nie doszło!

Rozmawiały jeszcze dwie godziny nie poruszając już tematu Hermiony i Draco. Rozmawiały głównie o ceremonii ślubu i weselu państwa Zabinich, a później Ginny teleportowała się na Grimmauld Place 12. Miona i Maddison do końca dnia siedziały w swoim mieszkaniu. Wieczorem obie padnięte poszły spać.

~~~~***~~~~

Brunetka obudziła się dzisiaj dosyć wcześnie bo o siódmej więc postanowiła wziąć długi prysznic. Zabrała z szafy nowe ubranie i świeżą bieliznę po czym udała się do łazienki. Zdjęła piżamę i weszła do kabiny. Gdy odkręciła kurki jej ciało zalała fala ciepła, a krople wody znaczyły na nim mokre szlaczki. Umyła się po czym wyszła z kabiny i owinęła się puchowym ręcznikiem. Rozczesała swoje włosy i wysuszyła za pomocą jednego zaklęcia. Ubrała bieliznę, a potem wcisnęła się w jasne jeansy i miętowy sweter ze srebrnym sercem. Weszła do pokoju i jakie było jej zdziwienie gdy zobaczyła, że jest już pół do dziewiątej. Poszła do kuchni i wzięła się za robienie śniadania. Do tostera włożyła dwie kromki chleba, a na patelnię wbiła trzy jajka. Po kilku minutach w całym domu rozchodził się zapach jajecznicy i pieczonego pieczywa. Gdy dochodziło za dziesięć dziewiąta do kuchni wbiegła mała blondynka.

-Dzień dobry, mamusiu! –zawołała siadając na jednym z krzeseł przy stole.

-Dzień dobry, Madd. Jak Ci się spało? –zapytała kobieta podając swojej córce talerz ze śniadaniem.

-Dobrze. A mamuś… Możemy dzisiaj pojechać do babci i dziadka? Proszę… -dziewczynka zrobiła „maślane oczka”, a jej mama tylko się uśmiechnęła.

-Dobrze, ale dopiero popołudniu. Teraz zjedz i idź się ubierz, pójdziemy na spacer. –dzisiejszy dzień był jednym z niewielu gdzie pogoda dopisywała więc Herm nie widziała powodu by nie wybrać się na zewnątrz.

I takim sposobem zjadły razem śniadanie i udały się do parku. Poszły na plac zabaw i Maddison od razu poleciała na zjeżdżalnie, a Hermiona usiadła na ławce koło fontanny skąd miała idealny widok na swoją córkę. W ten sposób minął im czas. O pół do drugiej obie udały się do rodziców brunetki.

-Hermiona! Maddison! –zawołała Jean widząc córkę i wnuczkę w drzwiach swojego domu.

-Babcia! –blondynka rzuciła się starszej kobiecie na szyję.

Weszły do środka i od razu ruszyły do salonu gdzie siedział pan Granger. Gdy już wszyscy się przywitali, Jean i Hermiona udały się do kuchni by zrobić obiad, a dziadek ze swoją wnuczką poszli do ogrodu.

-Mionka, pokrój sałatę, pomidory i ogórki. –powiedziała starsza z kobiet, a po  chwili dodała –Maddison ma kontakt ze swoim ojcem?

-Oczywiście! Nie będę zabraniała Draco kontaktu z córką. W ogóle dlaczego o to pytasz? –zadziwiła się Hermiona.

-Bo coś mi mówi, że jej ojciec to ten sam mężczyzna, który wyrządził Ci tyle krzywdy w szkole, prawda?

Hermiona, która do tej pory była zajęta krojeniem warzyw przerwała tą czynność i z cichym westchnięciem odwróciła się do swojej matki.

-Tak to prawda, ale… Kiedy spotkaliśmy się po wojnie postanowiliśmy się pogodzić. A jak doszło do tego, że Maddison pojawiła się na świecie nie będę Ci tłumaczyła. Wracając do tematu… Po prostu postanowiłam żeby Maddison miała z nim kontakt. Czy to takie złe?

-Nie tylko… Mam wątpliwości. Nie chcę żebyście cierpiały… Ty i Madd.

-Spokojnie mamo, wiem co robię. Po za tym… Drugi raz bym do tego nie dopuściła. –szeptała Hermiona przytulają się do rodzicielki.

-Mam nadzieję.

Reszta dnia minęła wszystkim we wspaniałych humorach. Po obiedzie u państwa Granger Miona i Madd wybrały się na Pokątną na małe zakupy i lody. Wracając do domu zahaczyły jeszcze raz o plac zabaw. Około osiemnastej były już w swoim mieszkaniu.

-Mamusiu mogę pooglądać telewizję? –zapytała Maddison po przekroczeniu progu.

-Jasne malutka, ale najpierw umyjemy rączki. –odpowiedziała z uśmiechem Herm i ruszyła z córką do łazienki.

Pół godziny później obie zajadały się pysznymi kanapkami z szynką, serem i ogórkiem. Podczas posiłku oglądały śmieszne bajeczki. Potem Poszły spać uprzednio czytając baśń „O Trzech Braciach”. 

~~~~***~~~~

Maddison obudziła się wcześniej, więc postanowiła, że urządzi swojej mamie pobudkę. Wleciała do sypialni kobiety rzucając się na jej łóżko.

-Mamusiu! Wstawaj! –krzyczała śmiejąc się.

-Maddison?! Co się stało? Która jest godzina? –zerwała się do pozycji siedzącej Hermiona.

-Nic się nie stało, ale jestem troszkę głodna. –powiedziała już spokojnie blondynka nadal się uroczo uśmiechając.

-Merlinie. Nie strasz mnie tak więcej malutka, dobrze? A teraz idź się ubierz. Ja już wstaję.

Po tym jak stalowo oka dziewczynka opuściła w podskokach pokój, Hermiona z cichym westchnięciem opuściła łóżko. Spojrzała za okno i stwierdziła, że pogoda wróciła do krajowej normy czyli deszczu. W łazience doprowadziła swój wygląd do porządku i skierowała się do kuchni by przygotować śniadanie. Maddison po posiłku zasiadła wygodnie na kanapie i oglądała SpongeBob’a. Nagle rozległ się dzwonek do drzwi. Hermiona poszła więc je otworzyć.

-Cześć ciociu. –rozległ się wesoły głos małego Jamesa Pottera.

-Cześć Miona. Możemy wejść? –zapytała Ginny.

-Jasne. Wchodźcie! –zaprosiła gości do środka, a potem zwróciła się do Jamesa  -Maddison siedzi w salonie na kanapie.

Chłopczyka już nie było. Hermiona i Ginny poszły do kuchni.

-Przepraszam, że tak bez zapowiedzi, ale James bardzo nalegał. –powiedziała ruda siadając na jednym z krzeseł.

-Nie przepraszaj. Cieszę się, że przyjechaliście bo zapewne nie miałybyśmy z Madd co robić. Czego się napijesz? Kawy, herbaty, soku?

-A z chęcią bym się napiła kawy.

Po zaparzeniu czarnego płynu zaczęły rozmawiać na różne tematy.

-Wybierasz się do Ministerstwa żeby złożyć podanie o prace? –zapytała z ciekawością pani Potter.

-Na razie nie. Przynajmniej nie w tym tygodniu. Po za tym musiałabym szukać dla Maddison jakiejś opiekunki. Nie chcę jej zostawiać z obcą osobą.

-A Twoi rodzice?

-Myślałam o tym, ale nie wiem czy mieliby czas.

-Nie dowiesz się jeżeli ich nie zapytasz.

-Masz rację zapytam ich przy najbliższej okazji.

W tym momencie mały brunet wleciał do kuchni. Był lekko wystraszony.

-Ciociu, Maddison. Ona... Nie oddycha.

Hermiona bez zastanowienia biegiem ruszyła do salonu. W kilka sekund potem siedziała przy bladej Maddison, która nie mogła oddychać.

-Ginny!

-Teleportuj się z nią do Munga! No już! –zawołała Gin.

Miona tylko kiwnęła głową i wzięła delikatnie blondynkę na ręce. Nie zważając na nic deportowała się prosto do budynku szpitala.

-Pomocy! Pomocy moja córka się dusi! –wrzeszczała Hermiona. Po chwili koło niej pojawili się dwaj magomedycy w tym Draco.

-Hermiona?! Co się stało? –zapytał blondyn.

-Ja… ja nie wiem. Błagam zrób coś. –powiedziała szlochając.

Malfoy chwycił córkę w ramiona. Powiedział tylko jakiejś magopielęgniarce by zajęła się Hermioną i sam ruszył na inne piętro z drugim uzdrowicielem.

Miona została poprowadzona przed salę w której Maddison była ratowana przez uzdrowicieli. Usiadła na jednym z krzeseł i schowała twarz w dłonie płacząc. Nie wiedziała ile tak siedziała. Kilka minut? Kilka godzin? Kilka dni? Po jakimś czasie poczuła jednak, że ktoś ją obejmuje. Wzdrygnęła się lekko i popatrzyła na przybysza. To była Ginny. Brunetka wtuliła się w przyjaciółkę i zaczęła się uspokajać.

-Wiesz co z nią? Mówili już coś? –zapytała Potter.

-Nie. Deportowałam nas tutaj, a potem Draco przybiegł z jakimś magomedykiem i ją zabrali. Nie wiem nawet ile tu już siedzę.

Młodsza kobieta przytuliła Herm zaczęła ją pocieszać.

-Mionka, spokojnie wszystko będzie dobrze.

Nagle z Sali gdzie była Maddison wyszedł Malfoy. Był zmęczony. Hermiona od razu do niego podeszła.

-Co z Maddison? –spytała od razu Herm, a blondyn cicho westchnął.